Âşık Samsa

Gözünü açtığında, Gregor Samsa’ya dönüştüğünü anladı.
Yatakta sırtüstü uzanmış, odanın tavanına bakıyordu. Gözü odanın
loşluğuna alışıncaya dek biraz zaman geçmesi gerekti. Görebildiği
kadarıyla bu, her yerde bulunabilecek türden, sıradan bir tavandı.
Yeni boyandığında beyaz ya da açık krem renginde olmalıydı. Ancak
zamanla toz ve kirden, artık bozulmaya yüz tutmuş sütü andıran bir
renk almıştı. Üzerinde bir süs olmadığı gibi, “İşte bu!” denecek
karakteristik bir özelliği de yoktu. Ne bir şeye vurgu yapıyordu, ne de
bir mesajı vardı. Bir tavan olarak yapısal görevini yerine getirmenin
ötesinde bir iddiası yoktu.
Odanın bir yanındaki duvarda (onun solunda) yüksek bir pencere
Ö
vardı, ancak bu pencere içeriden kapatılmıştı. Önceden orada
bulunan perde çıkarılmış, çerçeve üzerine boydan boya kalın
tahtalar çakılmıştı. Tahtalar arasında –bilinçli olarak mı böyle
yapılmıştı, belli değildi– birkaç santimetrelik aralıklar yer alıyor, bu
aralıklardan sabah güneşi odanın içine sızıp, yerde parlak, birbirine
koşut çizgiler oluşturuyordu. Pencere neden böyle sımsıkı
kapatılmıştı, bilmiyordu. Bu odaya birinin girmesini önlemek için mi?
Ya da buradan birisinin çıkmasına engel olmak için mi (bu birisi
acaba kendisi miydi)? Yoksa büyük bir fırtına ya da kasırga mı
yaklaşıyordu?
Hâlâ sırtüstü yatar vaziyette başını hareket ettirerek odayı inceledi.
Odada, üzerinde yattığı yatak dışında, mobilya olarak
adlandırılacak tek bir parça eşya yoktu. Ne bir sandık, ne bir
çekmeceli dolap, ne bir masa, ne de bir sandalye. Duvarda ne bir
resim, ne saat, ne de ayna asılıydı. Aydınlatma için bir şey de
görünmüyordu. Görebildiği kadarıyla, yerde de ne bir kilim, ne de
halı seriliydi, sadece bomboş ahşap bir zemin vardı. Duvarlar,
solmuş duvar kâğıdıyla kaplıydı, üzerinde ince desenler vardı ama
zayıf ışık altında –belki normal ışıkta da değişen bir şey olmazdı
ama– bu desenlerin ne olduğunu anlamak mümkün değildi.
Pencerenin karşısında, onun sağına denk gelen duvar tarafında bir
kapı vardı. Kapının üstünde de yer yer rengi atmış, sarı metal bir
kapı tokmağı. Bu oda muhtemelen eskiden bir yatak odası olarak
kullanılıyordu. Öyle bir havası vardı. Ancak, eskiden orada bulunmuş
herkesin izi tamamıyla silinmişti artık. Onun şimdi yattığı yatak,
odanın ortasına öylece bırakılmıştı. Ama yatağa nevresim takımı
geçirilmiş değildi. Çarşaf yoktu, yorgan ve yastık da. Eski püskü bir
çıplak döşek konmuştu sadece.
Burasının neresi olduğu, bundan sonra ne yapması gerektiği
konusunda Samsa’nın hiçbir fikri yoktu. Tek bildiği, onun Gregor
Samsa adında bir insanoğluna dönüştüğüydü. Bunu nasıl olup da
biliyordu? O uyurken birisi kulağına, “Senin adın Gregor Samsa” diye
fısıldamış olabilirdi.
Peki, Gregor Samsa’ya dönüşmeden önce, acaba kimdi? Acaba ne
idi?
Bunu düşünmeye başlayınca bilinci bulanır gibi oldu. Başının içinde
karanlık bir sütun gibi bir sivrisinek sürüsü yükseldi sanki. Bu sütun
giderek kalınlaşıp koyulaştı, hafif bir vızıltı çıkararak beyninin
yumuşak kısmına doğru hareket etti. Bunun üzerine Samsa
düşünmeyi bıraktı. Bir şeyi yoğun bir biçimde düşünmek şu anki
halinde çok ağır bir yüktü.
Bedenini hareket ettirmeyi bir şekilde öğrenmeliydi. Orada sonsuza
dek tembel tembel yatıp, sırtüstü tavanı seyredemezdi. Hem bu
pozisyonda son derece savunmasızdı. Kendisine bir saldırı olsa –
sözgelimi vahşi kuşlar ona saldırsa– hayatta kalma şansı hiç yoktu.
Başlangıç olarak el parmaklarını oynatmaya çalıştı. Sol ve sağ elinde
beşerden toplam on uzun parmağı vardı. Her bir parmağında da
birkaç eklem yeri bulunuyordu; bu yüzden, hepsini eşzamanlı olarak
hareket ettirmek zor bir işti. Dahası, tüm bedeni uyuşmuş gibiydi
(sanki ağır, yapışkan bir sıvının içine çekilmişti bedeni), ellerine güç
gönderemiyordu.
Yine de, gözlerini kapatıp, dikkatini vererek sabırla yinelediği birkaç
başarısız denemenin ardından, her iki elinin parmaklarını giderek
daha rahat hareket ettirebilecek duruma geldi. Eklemlerini de, ağır
ağır da olsa, hareket ettirmeyi başardı. Parmak uçlarını hareket
ettirince, bedenini saran uyuşukluk hissi de azalarak geçti. Ancak
sonrasında, bu uyuşukluğun yerini doldurmak ister gibi –sanki
dalgaların karanlık, uğursuz kayalıklara çarpması gibi– şiddetli bir
ağrı bedenini esir aldı.
Bu ağrının açlık hissi olduğunu anlaması için bir süre geçmesi
gerekti. O ana değin tek bir kez bile kapılmadığı, daha doğrusu, en
azından böylesini hatırlamadığı, karşı konulmaz bir açlık hissiydi bu.
Sanki bir haftadır ağzına tek lokma koymamış gibiydi. Bedeninin
ortasında kocaman bir boşluk oluşmuştu adeta. Tüm kemikleri
gıcırdıyor, kasları kasılıyor, iç organları seğiriyordu.
Samsa bu acıya daha fazla dayanamayıp, iki dirseğini yatağa
dayayarak yavaş yavaş bedeninin üst kısmını doğrulttu. Kalkarken
sırtından korkunç çıtırtılar geldi. Acaba ne kadar süredir bu yatakta
yatmaktaydı? Tüm bedeni, kalkmaya çalışmasına karşı direniyor,
mevcut duruşunu değiştirmesine yüksek sesle karşı çıkıyordu sanki.
Bu acıya da bir şekilde katlanıp, tüm gücünü kullanarak bedenini
hareket ettirdi ve yatak ucuna oturmayı başardı.
Bu ne kadar da çirkin bir bedendi böyle. Çıplak bedenine şöyle bir
bakıp, göremediği yerlerine eliyle dokunan Samsa ister istemez
böyle düşündü. Çirkin olmakla kalmıyordu, çok da savunmasızdı.
Pürüzsüz, beyaz ten (bir miktar kılla kaplıydı sadece), tamamıyla
korunmasız yumuşak bir karın, inanılmayacak kadar tuhaf bir şekli
olan bir cinsel organ, yalnızca ikişer tane ince, uzun kol ve bacak,
mavi ağlar gibi uzanan hassas damarlar, kolayca kırılacak gibi duran
oynak, ince ve uzun bir boyun, büyük, oval bir baş. Bu başın tepesini
saran sert, uzun kıllar; denizkabuğu gibi sağa sola çıkıntı yapmış
kulaklar. Kolayca zarar görebilecek böyle bir bedenle (üzerinde ne
onu koruyan bir kabuk, ne de saldırmak için kullanacağı bir silah
vardı), bu dünyada yaşamayı nasıl beceriyordu acaba? Neden bir
balık olmamıştı? Neden bir günebakan olmamıştı? Balık ya da
günebakana dönüşmüş olması daha anlaşılır olurdu. En azından
Gregor Samsa olmak yerine, böylesi çok daha anlaşılır olurdu. Bunu
düşünmekten alamıyordu kendini.
Bir cesaretle iki bacağını yataktan aşağı sarkıttı, ayak topuğu yere
değdi. Boş tahta zemin düşündüğünden daha soğuktu, istemeden
soluğunu tuttu. Sarsak hareketlerle oraya buraya çarpa çarpa,
nihayet iki bacağı üzerinde ayakta durmayı başardı. Bir eliyle yatağın
başını tutup, bir süre o şekilde kaldı. Ancak hareketsiz kalınca bu
sefer de başı çok ağırlaşmış gibi geldi ve boynunu tutmakta zorlandı.
Zemin üzerinde ayakta durmaya biraz alışınca, sırada yürümeyi
öğrenmek vardı. Ancak iki bacakla yürümek, neredeyse işkenceye
yakın bir eziyetti, her hareket şiddetli bir fiziksel acıya neden
oluyordu. Sol ve sağ bacağını birbirinin ardından hareket ettirip öne
doğru ilerlemek, hangi açıdan bakılırsa bakılsın doğa kurallarına
aykırı, akıl almaz bir işti; ayrıca görüş açısının yüksekten ve sabit
olmayan bir pozisyonda olması onu korkudan adeta felç etmişti.
Kalça kemiği ve diz eklemlerini hareket ettirmeyi öğrenmişti ama
dengede durmak en başından beri çok çetin bir işti. Her adım
atışında, yere devrilme korkusuyla dizkapakları titriyor, eliyle duvara
tutunmak zorunda kalıyordu.
Bunlara rağmen, ebediyen bu odada kalamazdı. Bir yerlerden
yiyecek bir şeyler bulup yemedikçe, bu ıstırap verici açlık gece ve
gündüz boyunca onu yiyip bitirecekti.
Duvara tutuna tutuna dengesiz bir halde ilerleyerek kapıya varması
uzun bir süre aldı. Ne zaman birimini, ne de onu ölçmeyi biliyordu.
Ama bu herhalde uzun bir süreydi. Çektiği ıstırabın büyüklüğü bunu
ona hissettiriyordu. Hareket ettikçe eklem ve kaslarını kullanmayı
azar azar öğrense de hareketleri henüz çok yavaş ve çok
beceriksizdi. Destek almadan yürüyemiyordu. Bu durumuyla pekâlâ
bir bedensel engelli olarak kabul edilebilirdi.
Kapı tokmağını tutup çekti. Kapı yerinden kımıldamadı bile. İtse de
değişen bir şey olmuyordu. Sonra tokmağı sağa döndürüp yeniden
çekti. Bu kez kapı bir gıcırtıyla içeriye doğru açıldı. Kilitli değildi. Kapı
aralığından başını biraz dışarı çıkardı. Koridorda kimse yoktu. Etraf
derin bir deniz dibi kadar sessizdi. Koridora ilk adımını sol ayağıyla
attı, bir eliyle kapıya tutunarak bedeninin üst kısmını dışarı çıkardı,
daha sonra da sağ ayağıyla adım attı. Ardından, elleriyle duvara
tutuna tutuna, çıplak ayaklarla koridor boyunca ilerledi.
Koridorda, onun çıktığı odanın kapısı da dahil olmak üzere toplam
dört kapı vardı. Hepsi de aynı görünen, koyu renkli ahşap kapılardı
bunlar. Acaba arkalarında ne vardı? Birileri var mıydı kapıların
arkasında? Kapıları açıp içeriye bakmak için büyük bir istek
duyuyordu. Böyle yaparsa, içine düştüğü bu akıl almaz, gizemli
durum da biraz olsun aydınlanırdı belki. Ya da en azından mantıklı
bir ipucu yakalardı. Ancak o odaların önünden hiç ses çıkarmamaya
özen göstererek geçip gitti. Merakını gidermeden önce aç karnını
doyurmalıydı. Bedenini ele geçiren bu şiddetli boşluğu bir an önce
gerçek bir şeyle doldurmalıydı.
O gerçek bir şeyi elde etmek için nereye yönelmesi gerektiğini
Samsa biliyordu artık.
Şu kokuyu takip edeceğim, diye düşünüyordu havayı koklarken.
Sıcak yemek kokusuydu bu. Pişirilmiş yemeğin kokusu, ufacık
zerreler halinde havada sessizce süzülüyordu. Bu zerreler
burnundaki mukozayı delicesine uyarıyordu. Koku alma duyusunun
topladığı bilgi bir anda beyne iletiliyor, bunun sonucunda güçlü bir
önsezi ve şiddetli bir arzu, deneyimli bir işkenceci gibi bağırsaklarını
yavaşça buruyordu. Ağzının içi tükürükle doluyordu.
Ne var ki bu kokunun geldiği yere varmak için öncelikle
merdivenden inmesi gerekiyordu. Düz bir zeminde yürümek bile
onun için çok zahmetli bir işti oysaki. Tümü on yedi basamaktan
oluşan dik merdivenden inmek kâbusun ta kendisiydi. Trabzanı iki
eliyle kavrayarak alt kata yöneldi. Her basamakta ince ayak bileğine
vücudunun tüm ağırlığı yüklendiği için, dengesini doğru dürüst
sağlayamayıp, defalarca aşağıya yuvarlanacak gibi oldu. Doğal
olmayan bu duruşlarda, tüm kemikleri ve kasları çığlık atıyordu.
Merdivenden inerken Samsa balık ve günebakan olmayı düşündü.
Balık ya da günebakan olmuş olsaydı, muhtemelen bu merdivenden
inmesi veya çıkması gerekmeyecek, huzur içinde geçirebilecekti tüm
yaşamını. Buna rağmen neden doğal olmayan bir şekilde, son
derece tehlikeli işlere kalkışmak zorunda kalıyordu? Aklı almıyordu.
On yedi basamağın hepsini inip en aşağıya ulaşınca, Samsa
duruşunu düzeltti, kalan enerjisini toplayıp kokunun geldiği tarafa
yöneldi. Yüksek tavanlı giriş holünü geçip, açık kapıdan mutfağa
girdi. Mutfaktaki büyük, oval masanın üzerine, içinde yiyecekler
bulunan tabaklar sıralanmıştı. Masanın çevresinde beş sandalye
vardı ama ortalıkta hiç kimse görünmüyordu. Tabaklardan belli
belirsiz beyaz bir buhar yükseliyordu. Masanın ortasında, içinde
zambaklar olan camdan bir vazo vardı, beyaz peçeteler de konmuştu
ama kullanılmış olduklarına dair bir iz yoktu. Kahvaltı hazırlanmış, ev
ahalisi tam yemeye başlayacakları sırada birden beklenmedik bir şey
olmuş, herkes sofradan kalktığı gibi ortadan kayboluvermişti sanki –
böyle bir görüntü kalmıştı geride. Ayrıca bütün bunların üzerinden
pek fazla zaman da geçmemişti.
Peki ne olmuştu acaba? İnsanlar nereye gitmişlerdi? Ya da nereye
götürülmüşlerdi? Kahvaltı için geri gelecekler miydi buraya?
Ancak Samsa’nın bunlar üzerine düşünecek vakti yoktu. En yakın
sandalyeye çöktü; ne bıçak kullandı, ne de kaşık, çatal ve peçete;
masada bulunan yiyecekleri birbiri ardına eliyle yedi. Tereyağı ve
reçel sürmeden ekmeği bölerek ağzına attı, haşlanmış kalın bir
sosisi bütün olarak yalayıp yuttu, haşlanmış yumurtaları neredeyse
kabuğunu soymadan mideye indirdi, sebze turşularını eliyle tutup
yedi. Sıcak patates püresini parmaklarıyla alıp alıp ağzına attı. Bütün
yiyecekleri ayna anda çiğniyor, ağzında kalanları ise suyla mideye
indiriyordu. Tatlarının nasıl olduğunu hiç ayırt edemiyordu. Lezzetli
miydiler lezzetsiz mi, acı mıydılar ekşi mi, bunların da farkında
değildi. Bir şekilde bedenindeki boşluğu doldurmak, tek önceliği
buydu. Sanki zamanla yarışır gibi, kendini kaybetmiş bir halde yedi;
eline bulaşanları yalarken az kalsın parmağını ısıracaktı. Büyük bir
tabak yere düşüp un ufak oldu ama o bunun farkına bile varmadı.
Yemek masası içler acısı bir haldeydi. Sanki pencere açık kalmış
da içeriye bir karga sürüsü girmiş, birbirleriyle kapışarak
masadakileri yerken etrafı batırmış, sonra da uçup gitmişlerdi.
Samsa yiyebildiği kadar yedikten sonra soluklanırken, artık masada
tek bir yiyecek bile kalmamıştı. Elinin değmediği tek şey, vazodaki
zambaklardı. Eğer bu kadar çok yiyecek hazırlanmış olmasaydı,
zambaklardan da geriye bir şey kalmayabilirdi. Samsa’nın karnı o
denli acıkmıştı.
Yemek masasında uzun bir süre sersemlemiş halde kalakaldı
Samsa. İki elini masanın üzerine koymuş, ağır ağır nefes alıp
veriyor; gözleri yarı açık halde, masanın ortasına yerleştirilmiş beyaz
zambaklara bakıyordu. Deniz kıyısında dalgaların yükselmesi gibi,
yavaştan bir doygunluk hissi geldi. Bedenindeki boşluk gitgide
dolmuş, boşluğun alanı daralmış gibi bir histi bu.
Sonra metal demliği eline aldı, içinden beyaz porselen kupaya
kahve doldurdu. Kahvenin keskin, acı kokusu ona bir şeyler
anımsattı. Doğrudan bir anı değildi bu. Son derece dolaylı, birçok
katmanı olan bir anıydı. Şu anda deneyimlediği şeye, bir anı olarak
gelecekten bakıyormuş gibiydi, öylesine tuhaf bir zaman ikiliği
yaşıyordu. Deneyim ile anı kapalı bir döngünün içinde gidip
geliyordu. Kahveye bolca krema ekleyip parmağıyla karıştırdıktan
sonra içti. Kahve oldukça ılımıştı. Kahveyi yudumladı, biraz ağzında
tutarak dikkatli bir şekilde boğazından aşağıya doğru akıttı. Kahve
içmek, gerginliğini biraz azaltmıştı.
Ansızın bir üşüme geldi. Vücudu zangır zangır titriyordu. O zamana
değin açlık hissi çok güçlü olduğundan, başka bir bedensel duyuma
dikkat etme fırsatı olmamıştı. Nihayet karnı doyunca birden sabahın
soğuğunu hissetti. Şöminedeki ateş sönmüştü, içerisi soğuktu.
Üstelik o da çırılçıplaktı.
Üzerine bir şeyler giymek zorunda olduğunu anladı Samsa. Bu
haliyle çok üşüyordu. Hem insanların karşısına çıplak çıkması da
uygun olmazdı. Her an birisi kapıda belirebilirdi. Az öncesine dek
burada olan kişiler –kahvaltı etmek üzere orada bulunan kişiler–
yakında dönebilirlerdi. Onlar geldiğinde bu halde olursa, muhtemelen
bir sorun çıkardı.
Nasılsa anlıyordu bunları. Tahmin değildi, kavrayış da değildi,
biliyordu işte, hepsi buydu. Bu bilme halinin nereden, nasıl bir yolla
geldiğini anlamıyordu Samsa. Bu da döngü içindeki anıların bir
parçası olabilirdi pekâlâ.
Samsa sandalyeden kalktı, yemek odasından çıkıp hole geçti.
Sersemlik hâlâ geçmemişti, zaman alsa da artık bir şeye tutunmadan
iki bacağı üzerinde durabiliyor, yürüyebiliyordu. Koridor girişinde
demirden şemsiyelik, içinde şemsiyelerle birlikte birkaç tane de
baston vardı. İçlerinden siyah, meşe ağacından yapılmış olanını
seçip aldı, onu yürürken destek almak için kullanacaktı. Bastonu
kavrarken duyumsadığı sağlamlık hissi, onu rahatlatıp
cesaretlendirdi; kuşların saldırısına uğrasa silah olarak da
kullanabilirdi. Pencere önünde dikilip, beyaz dantel tülün aralığından
dışarıyı izledi.
Evin önünden bir cadde geçiyordu. Öyle geniş bir cadde değildi.
Pek fazla insan da görünmüyordu. Bazen hızlı adımlarla geçen
insanların hepsi giysiliydi. Çeşitli renklerde, türlü stillerde giysilerdi
bunlar. Geçenlerin çoğunluğu erkekti ama bir iki kadın da vardı
aralarında. Erkek ve kadınların giysileri farklıydı. Ayaklarına sert
deriden yapılmış ayakkabılar giymişlerdi. Parlatılmış çizme giyenler
de vardı. Bu ayakkabıların tabanları arnavutkaldırımının üzerinde
aceleci ve tok sesler çıkarıyordu. Herkes başına şapka takmıştı.
Hepsi de sanki normal bir şeymiş gibi, iki bacağı üzerinde yürüyordu.
Hiç kimse cinsel organını açıkta bırakmamıştı. Samsa, koridordaki
büyük boy aynasının önünde durdu, caddeden geçen kişilerinki ile
kendi bedenini kıyasladı. Aynada gördüğü sefil ve zayıf bir adamdı.
Göbeğine et suyu ve sos bulaşmış, kasık kıllarına ekmek kırıntıları
pamuk topakları gibi takılıp kalmıştı. Bunları eliyle süpürdü.
Üzerime bir şeyler giymeliyim, diye düşündü bir kez daha.
Sonra yine caddeye baktı, kuşları aradı gözleri. Tek bir kuş bile
yoktu etrafta.
Giriş katında koridor, yemek odası, mutfak ve oturma odası vardı.
Ancak görünürde hiç kıyafet yoktu. Demek ki bu katta giyinip
soyunmak için bir yer bulunmuyordu. Kıyafetler üst katta bir yerde
toplu halde duruyor olmalıydı.
Bir kez daha gücünü toplayıp merdivenden yukarıya çıktı. Hiç
beklemediği bir şeydi ama merdivenden çıkmak inmekten daha kolay
olmuştu. Tırabzana tutunup, hiç korku ve acı hissetmeden, arada
soluklanmak için durarak, on yedi basamağı görece kısa bir
zamanda çıkabildi.
Şansı yaver mi gidiyordu ne, üst kattaki kapıların hiçbiri kilitli
değildi. Kapıların tokmaklarını sağa döndürüp itince içeriye doğru
açıldılar. Üst katta toplam dört oda vardı, gözünü açtığı o soğuk oda
haricinde hepsi de rahat bir şekilde döşenmişti. Temiz nevresim
takımı geçirilmiş yataklar, çekmeceli dolaplar, yazı masaları ve
lambalar vardı, karmaşık desenli kilimler de serilmişti. Odalar derli
topluydu ve temizlik de yapılmıştı. Kitaplıklardaki kitaplar güzelce
dizilmiş, duvara çerçeveli yağlıboya manzara resimleri asılmıştı.
Hepsi de beyaz kayalıkların olduğu sahil resimleriydi. Resimlerde
koyu mavi gökyüzünde pamuk şekeri gibi beyaz bulutlar vardı.
Odalarda da cam vazoda taze zambaklar. Hiçbir odanın penceresi
kaba tahtalarda kapatılmış değildi. Dantel tül çekili pencerelerden bol
güneş ışığı bir lütuf gibi usulca içeri giriyordu. Yatakların her birindeki
izlerden, az öncesine dek orada birilerinin yatmış olduğu
anlaşılıyordu. Büyük, beyaz yastıklarda hâlâ başların bıraktığı
çukurlar duruyordu.
En büyük odadaki elbise dolabının içinde bedenine uygun bir
sabahlık buldu. Bununla bir şekilde vücudunu örtebilirdi. Bunun
dışındaki kıyafetleri nasıl giyeceğini bilmiyor, nasıl bir kombinasyonla
giyilmeliydiler, çok karışık geliyordu. Çok düğme vardı, neresi arka
neresi ön, hangi taraf üst hangi taraf alt, bilmiyordu. İç
çamaşırlarından da onun bedenine göre olan hangileriydi, ayırt
edemiyordu. Giysiler hakkında öğrenmesi gereken çok şey vardı.
Buna karşın sabahlık son derece basit ve kullanışlıydı, pek süslü de
olmadığından o bile bunu üzerine kolayca geçirebilirdi. Hafif,
yumuşak kumaştan yapıldığından tenine teması da iyi geliyordu.
Koyu maviydi rengi. Sabahlıkla takım olan aynı renkteki terlikleri de
geçirdi ayağına.
Çıplak bedeninin üzerine sabahlığı geçirdi, pek çok denemenin
ardından sabahlığın kuşağını önden bağlamayı başardı. Üzerinde
sabahlık, ayağında terlikle aynanın önünde durdu. Bu hali, en
azından beyaz teniyle ortada dolaşmaktan çok daha iyiydi. Etraftaki
insanların nasıl giyindiklerini daha detaylı gözlemlerse, kıyafetlerin
nasıl giyilmesi gerektiğini de birer birer öğrenecekti. O zamana dek
sabahlıkla idare etmeliydi. Kendisini yeteri kadar ısıttığını
söyleyemese de, evin içinde olduğu sürece soğuğa az çok
dayanabilirdi. Hepsinden önemlisi, yumuşak ve çıplak derisinin,
kuşların saldırısına savunmasız bir şekilde açıkta kalmıyor olması,
Samsa’nın yüreğini ferahlatıyordu.
Kapı zili çaldığında, en büyük odadaki yatakta (bu evdeki en büyük
yataktı), yorganın altında uyukluyordu. Kuştüyü yorganın altı
sıcacıktı, sanki bir yumurtanın içinde olmak gibi de rahattı. Rüya
görüyordu. Nasıl bir rüya gördüğünü hatırlamıyordu. Kendisini iyi
hissettiren, içine ferahlık veren bir rüyaydı. Ancak o sırada zil sesi
bütün evde yankılanınca, Samsa da rüyasından soğuk gerçekliğe
fırlatılmış oldu.
Yataktan kalkıp, sabahlığının kuşağını yeniden bağladı; koyu mavi
terliklerini ayağına geçirip, siyah meşe bastonu eline aldı ve
tırabzana tutuna tutuna merdivenden aşağı yavaşça indi.
Merdivenden inerken artık önceki kadar zorlanmıyordu. Ancak
yuvarlanıp düşme tehlikesi hâlâ vardı. Dikkatsizlik edemezdi. Her bir
basamağa dikkatle basarak, ayak ucuna baka baka, alt kata indi. O
sırada kapı zili aralıksız, kulaklarını tırmalayarak çalmaya devam
ediyordu. Kapıdaki kişi sabırsız biriydi demek; aynı zamanda da
ısrarcı. Nihayet merdivenin en alt basamağına ulaştığında, sol elinde
bastonu tutarak sokak kapısını açtı. Kapı tokmağını sağa çevirip
kapıyı içeriye doğru çekince açılmıştı kapı.
Kapıda küçük bir kız duruyordu. Çok küçük bir kızdı bu. Nasıl olmuş
da yetişmişti boyu kapı ziline? Ancak iyice bakınca, kızın aslında hiç
de küçük olmadığını gördü. Sırtında bir tümsek olduğundan, öne
doğru eğik halde duruyordu. Bu yüzden gözüne küçük görünmüştü.
Ama bedeni küçük değildi. Saçını paket lastiğiyle arkadan toplamış,
saçlarının yüzüne dökülmesini önlemişti. Saçı koyu kestane
rengindeydi ve çok gürdü. Ayak bileklerini örtecek kadar uzun, bol bir
etek giymiş, üzerine ise eskimiş yün bir ceket geçirmişti. Boynuna
çizgili, pamuktan bir fular dolamıştı. Başında şapka yoktu.
Ayakkabıları yukarıya kadar bağcıklıydı, yirmili yaşlarının başında
olmalıydı. Hâlâ küçük bir kız gibi görünüyordu. Gözleri kocaman,
burnu küçük, dudakları ince ve hilal gibi yanlara kıvrılmıştı. Kara ve
düz kaşları, ona şüpheci bir ifade veriyordu.
“Samsa’ların evi mi?” diye sordu, başını Samsa’nın yüzüne doğru
kaldırarak. Sonra tüm bedeni sarsıldı. Şiddetli bir depremle sarsılan
bir kara parçası gibi.
Samsa, kısa bir tereddüdün ardından cesaretini toplayıp, “Evet,
burası” diye yanıtladı. Kendisi Gregor Samsa olduğuna göre, burası
da Samsa’ların evi olmalıydı. Böyle demesi yanlış olmazdı.
Ancak, kız bu cevaptan hoşnut olmamış gibiydi. Suratı asıldı. Sanki
Samsa’nın cevabında bir kararsızlık hissetmişti.
“Gerçekten Samsa’ların evi burası, değil mi?” dedi sert bir şekilde,
deneyimli bir bekçinin pejmürde görünümlü yabancı bir ziyaretçiyi
sorgulaması gibi.
“Ben Gregor Samsa’yım” diye yanıtladı Samsa, olabildiğince sakin
bir tavırla. Bu, şüphe götürmeyen bir gerçekti.
“Öyle olsa iyi olur” dedi kız. Sonra ayağının dibindeki büyük, siyah
kumaş çantayı eline aldı, çanta hayli ağır görünüyordu. Uzun yıllardır
kullanılıyor gibiydi, yer yer yıpranmıştı. Muhtemelen daha önce de
başka birilerine aitti çanta. “O halde girip bir bakayım.”
Kız karşılık beklemeden eve daldı. Samsa, ardından kapıyı kapattı.
Kız orada öylece dikilip, sabahlık ve terlikli Samsa’yı şüpheli gözlerle
baştan aşağı süzdü. Sonra soğuk bir ses tonuyla konuştu:
“Uykunuzu böldüm sanırım.”
“Hayır, sorun değil” dedi Samsa. Karşısındakinin yüzünde beliren
hoşnutsuz ifadeden, üzerindekilerin bu duruma uygun düşmediğini
anladı.
“Kıyafetim için beni bağışlayın, bazı şeyler oldu da…” diyerek özür
diledi.
Kız bunun üzerine bir şey demedi, dudaklarını birbirine bastırdı. “O
halde?”
“O halde?” diye karşılık verdi Samsa.
“O halde, sorun çıkaran kilit nerede?”
“Kilit mi?”
“Şu kırılmış kilit hani” dedi kız, kızgınlığını sesine yansıtmamaya
çalışmak gibi bir niyeti yoktu sanki. “Gelip, kırılan kilidi tamir etmemi
istemiştiniz ya.”
“Haa” dedi Samsa, “kırık kilit, değil mi?”
Samsa var gücüyle zihnini çalıştırdı. Ancak düşüncelerini bir
noktaya odaklayınca, başının içinde kapkara bir sivrisinek sütunu
yükseliyormuş gibi oldu yine.
“Kırık kilit hakkında bir şey söylenmedi bana ama” dedi Samsa,
“muhtemelen üst kattaki kapılardan birinin kilidi olmalı.”
Kız başını eğip, Samsa’nın yüzüne ters ters baktı. “Muhtemelen
mi?” Sesindeki soğukluk daha da artmıştı. Tek kaşını kaldırıp sordu:
“Hangisi?”
Yüzünün kızardığını hissetti Samsa. Kırık kilit hakkında hiçbir bilgisi
olmadığından dolayı utanmıştı. Konuşmak için boğazını temizledi
ama bir şey diyemedi.
“Bay Samsa, anneniz ve babanız evde değiller mi? Benim onlarla
konuşmam daha iyi olacak gibi görünüyor.”
“Bir iş için dışarı çıkmış gibiler” dedi Samsa.
“Dışarıdalar mı?” diye sordu, memnuniyetsizce kız. “Bütün bunlar
yaşanırken ne işleri olabilir ki?”
“Hiçbir fikrim yok. Sabah uyandığımda, evde kimseler yoktu” dedi
Samsa.
“Hay aksi” dedi kız. Sonra uzun uzun içini çekti. “Tamir için sabah
bu saatte gelmemi istemişlerdi oysa.”
“Özür dilerim.”
Kız bir süre dudaklarını büzdü. Kaldırdığı kaşını usulca indirdi,
Samsa’nın sol elinde tuttuğu siyah bastona baktı. “Bacaklarınızda
sorun mu var Gregor Bey?”
“Evet, biraz” diye lafı geveledi Samsa.
Kız yeniden sarsılıp silkinir gibi bir hareket yaptı. Bu hareket ne
anlama geliyor, ne amaca hizmet ediyordu, Samsa bunu bilmiyordu.
Ancak Samsa, kızın bu acayip beden hareketi karşısında, içgüdüsel
bir istek duymaktan alamadı kendini.
Kız, pes etmiş gibi bir ifadeyle, “Yapacak bir şey yok. O halde, üst
kattaki kapı kilitlerine bir bakayım. Böylesine bir kargaşanın içinde,
caddede yürüyüp köprüden geçerek buraya kadar geldim nasıl olsa.
Hayatımı riske atarak. Hiçbir şey yapmadan, ‘Aa, öyle mi? Evde
yoklar demek. Peki o zaman, hoşça kalın’ diyerek dönmek de olmaz.
Öyle değil mi ama?”
Böylesine bir kargaşanın içinde? Samsa, kızın neden bahsettiğini
bir türlü algılayamıyordu. Acaba ne gibi kötü şeyler oluyordu
dışarıda? Ama bu konuda hiç soru sormadı. Bilgisizliğini daha fazla
göstermese iyi olurdu.
Kız iki büklüm halde, sağ eline ağır, siyah çantayı alıp, sanki
sürünen bir böcek gibi merdivenden yukarı çıktı. Samsa ise
tırabzana tutuna tutuna onun ardından gitti. Kızın yürüyüşü onda,
özlediği, sempatik bir şeyleri çağrıştırıyordu.
Kız, üst katın koridorunda dört odanın kapısına da şöyle bir baktı.
“Kilidi kırık olan muhtemelen bu kapılardan biri, öyle mi?”
Samsa’nın yüzü yine kızardı. “Öyle. Bunlardan biri” diye yanıtladı.
Sonra da çekinerek ekledi: “Şey, sağ en dipteki oda olabilir gibi
geliyor bana ama.” Kastettiği, bu sabah Samsa’nın gözünü açtığı,
hiçbir mobilyanın bulunmadığı boş odanın kapısıydı.
“Olabilir” dedi kız, sönmüş şenlik ateşini çağrıştıran duygusuz bir
ses tonuyla. “Muhtemelen.” Sonra dönüp, Samsa’nın yüzünü
inceledi.
“Bir şekilde” dedi Samsa.
“Sayın Gregor Samsa, sizinle sohbet etmek çok keyifliymiş. Geniş
bir sözcük hazneniz olduğu gibi, ifadelerinize de diyecek yok” dedi
kuru bir sesle. Sonra yine içini çekti ve ses tonunu değiştirdi:
“Tamam. Bir şekilde, sağ en dipteki kapıya bakalım önce.”
Kız, kapının önüne gidip tokmağı çevirdi. Sonra kapıyı itti. Kapı
açıldı. Oda, aynı Samsa’nın bıraktığı gibiydi. Eşya olarak sadece
yatak vardı; odanın tam ortasında, okyanusun ortasındaki yalnız bir
ada gibi duruyordu. Yatakta sadece, pek de temiz olduğu
söylenemeyecek çıplak bir döşek vardı. Döşeğin üzerinde o, Gregor
Samsa olarak gözünü açmıştı. Bu bir rüya değildi. Zemin soğuk ve
boştu. Pencereye sımsıkı tahtalar çakılmıştı. Ancak kız bunları görse
de şaşırmış gibi bir ifade takınmadı. Buna benzer şeylere her gün
her yerde rastlıyormuş gibi bir hali vardı.
Kız çömeldi ve siyah çantasını açıp, içinden krem renkli bir fanila
çıkardı, yere serdi. Seçtiği birkaç parça aleti, sırayla bezin üzerine
dizdi. Deneyimli bir işkencecinin, zavallı bir kurbanın önünde,
uğursuz aletlerini dikkatlice hazırlaması gibi.
Önce orta kalınlıkta bir tel aldı eline, bunu anahtar deliğine soktu,
ustalıkla değişik yönlere çevirdi. Bu sırada gözlerini kısmış, işine
odaklanmıştı. Kulak kesilmişti. Sonra daha ince bir tel alıp, aynı
hareketi yineledi. Yüzü ciddileşti, dudaklarını çarpıtıp büzdü;
acımasız bir Çin kılıcına benzemişti dudaklarının şekli. Büyük bir el
feneri aldı ve ciddi bir ifadeyle kilidi daha detaylı inceledi.
“Baksanıza, bu kilidin anahtarı var mı acaba?” diye sordu kız
Samsa’ya.
“Anahtarın nerede olduğunu bilmiyorum” diye dürüstçe yanıtladı
Samsa.
Ö
“Öyle mi Sayın Gregor Samsa? Bazen beni öldürüyorsunuz!” dedi
kız, tavana doğru bakarak.
Ancak Samsa’ya daha fazla ilgi göstermedi, fanilanın üzerine
sıraladığı aletler arasından bu kez bir tornavida seçti ve vidaya zarar
vermemek için yavaşça ve dikkatlice kilidi sökmeye koyuldu. İşine
birkaç kez ara verdi ve daha önce yaptığı gibi, sarsılıp silkindi.
Bu sarsılıp silkinmeyi onun arkasından gözleyen Samsa’nın
bedeninde tuhaf bir tepki oluşmaya başladı. Tüm bedeninin hafif hafif
ısınmaya başladığını, burun deliklerinin büyüdüğünü hissetti. Ağzının
içi kurumuştu, tükürüğünü yutarken kulağının içinden yüksek bir ses
duydu. Kulakmemesi kaşınıyordu nedense. Ve o ana dek serbestçe
sarkıp sallanan cinsel organı, sertleşip kalınlaşmaya, uzamaya,
gittikçe yukarıya doğru kalkmaya başladı. Kalktıkça da sabahlığın
önü kabardı. Bunun anlamı neydi ki? Samsa’nın hiçbir fikri yoktu.
Kız, kapıdan söktüğü kilidi pencere kenarına götürdü, tahtaların
arasından sızan gün ışığı altında onu detaylıca inceledi. Suratı asık,
dudakları büzülmüş halde, ince telle kilidin içini karıştırarak, güçlüce
sarsarak çıkan sesi dinledi. Sonra derin bir nefes aldı ve Samsa’ya
döndü.
“İçi resmen kırılmış” dedi kız. “Aynen dediğiniz gibi çıktı Bay
Samsa. Buymuş arızalı olan.”
“İyi öyleyse” dedi Samsa.
“O kadar da iyi değil” dedi kız. “Bu kilidi hemen burada tamir
edemem. Özel yapım bu. Eve götürüp, babama ya da ağabeylerime
göstermekten başka çarem yok. Onlar tamir edebilir. Ama benim
elimden gelmez. Ben henüz çırağım, çok basit kilitler dışındakileri
tamir edemiyorum.”
“Anlıyorum” dedi Samsa. Demek bu kızın babası ve birkaç ağabeyi
vardı. Ve hepsi de kilit ustasıydı.
“Aslında babam ya da ağabeylerimden biri buraya gelecekti, ama
baksanıza, bildiğiniz gibi bu kargaşa meydana geldi. Bu yüzden
kendilerinin yerine beni gönderdiler. Ne de olsa dışarıda kontrol
noktalarından geçmek gerekiyor.”
Sonra derin bir nefes aldı kız.
“Ama ne olmuş da kilit bu şekilde kırılmış acaba? Kimin yaptığını
bilmiyorum ama özel bir alet yardımıyla kilidin içeriden oyulmuş
olması dışında bir şey gelmiyor aklıma.”
Sonra kızın yine tüm bedeni sarsıldı. O bedenini sarsınca, iki kolu
sanki özel bir yüzme tekniği uygulayan yüzücülerinki gibi dönüyordu.
Ve bu hareket her nedense Samsa’yı cezbedip heyecanlandırıyordu.
Samsa cesaretini toplayıp, “Bir şey sorabilir miyim?” dedi kıza.
“Soru mu?” diye şüpheli bir bakışla yanıtladı kız. “Ne soracaksınız
bilemiyorum ama sorun bakalım.”
“Böyle sarsılıp durmanızın sebebi nedir?”
Kız, ağzını hafifçe açıp Samsa’nın yüzüne baktı. “Sarsılmak mı?”
Sonra bir süre bunun üzerine düşündü. “Bunu mu soruyorsunuz?”
dedi kız, o sarsılıp silkinme hareketini yapıp göstererek.
“Evet” dedi Samsa.
Kız bir süre sert sert Samsa’ya baktı. Sonra sıkkın bir ifadeyle,
“Sutyen tam olarak vücuduma uymadı. Bu yüzden işte” dedi.
“Sutyen mi?” diye sordu Samsa. Bu sözcük onun hafızasında hiçbir
şey canlandırmadı.
“Evet, sutyen! Ne olduğunu biliyorsunuz, değil mi?” diye yanıtladı
kız, tükürür gibi. “Yoksa kambur kadınların sutyen takmasını tuhaf mı
buluyorsunuz? Bizim sutyen takmamızın küstahlık olduğunu mu
düşünüyorsunuz?”
“Kambur mu?” dedi Samsa. Bu sözcük de onun bilincinin
boşluğunda emilip gitti. Samsa’nın onun neden bahsettiği hakkında
hiçbir fikri yoktu. Ama bir şeyler söylemesi gerektiğini hissediyordu.
“Hayır, böyle bir şeyi aklıma bile getirmedim” diye kendini savundu
kısık bir sesle.
“Bana baksanıza, benim de iki göğsüm var, elbette ki onları
sutyenle desteklemek durumundayım. İnek değilim ki, yürürken
sallanmalarını isteyeyim.”
“Elbette” diye onayladı Samsa, aslında hiçbir şey anlamadan.
“Ama vücudum bu biçimde olduğundan, sutyen tam oturmuyor.
Normal kadınlarınkinden biraz farklı ya benim bedenim. O yüzden
arada bir böyle bedenimi sarsıp sutyeni yerine oturtmam gerekiyor.
Bir kadın olarak yaşamak, sizin düşündüğünüzden çok daha zor bir
şey. Birçok zor tarafı var. Bu yüzden mi öyle arkamdan izleyip
duruyorsunuz beni? Çok mu ilginç buldunuz?”
“Yoo, hiç de değil. Sadece, neden böyle sarsılıp silkiniyor acaba
diye merak ettim bir an, o yüzden.”
Sutyenin, göğüsleri destekleyen bir gereç olduğunu, kamburluğun
ona özgü fiziksel bir durum olduğunu tahmin etti Samsa.
“Siz benimle dalga mı geçiyorsunuz?” dedi kız.
“Dalga geçtiğim falan yok.”
Kız başını eğip Samsa’ya baktı. Onun kendisiyle dalga geçmediğini
anladı. Kötü bir niyeti olmadığını da. Muhtemelen biraz aklı kıt, diye
düşündü. İyi yetiştirilmiş biri, yakışıklı da sayılır. Aşağı yukarı otuz
yaşında. Fazlaca zayıf, kulakları büyük, yüzü de solgun ama nazik
biri.
Sonra kız, Samsa’nın giydiği sabahlığın alt kısmının dik bir açıyla
kalkmış olduğunu fark etti.
“Bu ne böyle?” diye son derece soğuk bir ses tonuyla sordu. “Neyin
nesi bu kabarıklık?”
Samsa, sabahlığın önündeki kalın kabarıklığa baktı.
Karşısındakinin konuşma tarzından, insanların önüne bu halde
çıkmanın uygun bir görüntü sergilemediği sonucuna vardı.
“Anladım! Siz, kambur bir kızı becermek nasıl bir şey, bunu merak
ediyorsunuz değil mi?” diye bağırarak sordu kız.
“Becermek mi?” dedi Samsa. Bu sözcüğe de bir anlam
verememişti.
“Sırtım öne doğru eğik olduğundan, arkadan girmenin çok uygun
olacağını düşünüyorsunuz değil mi?” dedi kız. “Böyle sapıkça şeyleri
düşünen heriflerden dünyada çok var. Ve bu kişiler, benim gibi birinin
onlara kolayca kendini teslim edeceğini düşünüyorlar. Ama size kötü
bir haberim var, düşündüğünüz kadar kolay lokma değiliz.”
“Anlamıyorum ki” dedi Samsa, “size kendinizi kötü hissettirecek bir
şey yaptıysam affedin. Özür dilerim. Affedin lütfen. Kötü bir niyetim
yoktu. Bir süredir hastaydım ben, pek çok şeyi hâlâ tam
anımsayamıyorum.”
Kız yine derin bir iç çekti. “Öyle mi? Eh peki öyleyse, anlaşıldı” dedi.
“Senin aklın biraz kıt, öyle değil mi? Ama penisin gayet sağlıklı.
Elden ne gelir.”
“Affedersin” diye özür diledi Samsa.
“Sorun değil, tamam” diye yanıtladı kız insafa gelip. “Benim dört
ağabeyim var, pek edepli de değillerdir, küçüklüğümden beri bana
gösterirlerdi. Sözde şaka diye. Kötü karakterli herifler işte. Bu yüzden
alışkınım, uydurmuyorum.”
Sonra çömelip yere dizdiği aletleri teker teker topladı, kırık kilidi
krem rengi fanilaya sardı, aletlerle birlikte itinayla siyah çantanın
içine koydu. Ardından, çantayı eline alıp doğruldu.
“Bu kilidi eve götürüyorum. Annenle babana şöyle de; bu kilit ya
bizim evde tamir edilecek ya da tamamen yenisiyle değişecek. Ama
şu sıralar yenisini temin etmek zor olabilir. Annenler geldiğinde
aynen böyle de. Anladın mı? Hatırlayabilecek misin?”
“Hatırlayabilirim” dedi Samsa.
Kız önde, onun arkasında Samsa, merdivenden ağır ağır indiler.
İkisinin merdivenden inerkenki görüntüleri, birbirine tamamıyla zıttı.
Biri sanki dört ayağı üstünde yürür gibiydi, diğeri ise hiç doğal
olmayan bir pozisyonda arkaya doğru kaykılmıştı, buna rağmen her
ikisi de eşit hızla aşağıya iniyorlardı. O sırada Samsa “kabarıklığı”
indirmek için uğraşsa da, eski haline bir türlü döndüremedi. Özellikle
de kızın yürüyüşünü arkadan izlerken kalbi tok bir ses çıkarıyordu.
Oradan pompalanan güçlü, sıcak, taze kan o “kabarıklığı” ısrarla
koruyordu.
“Demin de demiştim, aslında buraya babam ya da ağabeylerimden
birisi gelecekti” dedi kız sokak kapısında. “Ama sokaklar eli silahlı
askerlerden geçilmiyor, her yerde tanklar var. Özellikle de köprüde
kontrol noktası kurmuşlar, bir sürü insan alınıp bir yerlere
götürülüyor. Bundan dolayı bizim evin erkekleri dışarı çıkamadılar.
Bir kez fark edilip götürülürlerse, ne zaman geri gelecekleri bilinmez
çünkü. Çok tehlikeli ama elden bir şey gelmiyor. Bu yüzden de ben
geldim. Tek başıma Prag caddelerinden geçtim. Kimse beni
umursamaz çünkü. İşte ben de bazen işe yarayabiliyorum böyle.”
“Tank?” diye tekrarladı Samsa, belli belirsiz bir sesle.
“Bir sürü hem de. Top ve makineli tüfekleri de var” diyen kız,
Samsa’nın sabahlığının önündeki kabarıklığa işaret ederek, “senin
topun da etkileyici ama bu sözünü ettiğim çok daha büyük, sert ve
öldürücü” dedi. “Dilerim ailendeki herkes sağ salim döner eve.
Nereye gittiklerini aslında sen de bilmiyorsun, değil mi?”
Samsa başını sağa sola salladı. Nereye gittiklerini bilmiyordu.
“Seni yine görebilir miyim?” diye sordu Samsa, cesaretini
toplayarak.
Kız yavaşça boynunu büktü ve onun suratına şüpheyle baktı. “Sen
benimle yine görüşmek mi istiyorsun?”
“Evet, seninle bir daha görüşmek istiyorum.”
“Şeyin böyle kalkmış halde mi?”
Samsa, o kabarıklığa bir kez daha baktı. “Nasıl anlatacağımı
bilemiyorum ama bunun benim duygularımla bir ilgisinin olduğunu
sanmıyorum. Bu sanırım kalbimle ilgili bir sorundan dolayı böyle.”
“Hımm” dedi kız ilgiyle. “Kalbinle ilgili bir sorun, öyle demek. Çok
ilginç bir yaklaşım bu. İlk kez böyle bir şey duyuyorum.”
“Elimde olan bir şey değil.”
“Yani düzüşmekle ilgisi yok?”
“Düzüşmeyi aklıma bile getirmedim. İnan bana.”
“Penisinin böyle sertleşip büyümesi, düzüşme ile ilgili değil ama
kalbinle ilgili bir sorundan dolayı. Demek istediğin bu mu yani?”
Samsa, başıyla onayladı.
“Tanrı’nın önünde yemin eder misin?” diye sordu kız.
“Tanrı?” dedi Samsa. Bu sözcüğü de duyduğunu hatırlamıyordu. Bir
süre susup kaldı.
Kız başını salladı usulca. Sonra yine vücudunu sarsılıp silkinerek
sutyenini düzeltti. “Tamam, peki, vazgeçtim Tanrı önünde yemin
etmenden. Tanrı birkaç gün önce Prag’dan ayrıldı zaten. Önemli bir
işi falan çıkmış olmalı. Bu yüzden unutalım Tanrı’yı.”
“Seni yine görebilecek miyim peki?” diye yineledi Samsa.
Kız bir kaşını kaldırdı. Sonra yüzünde, sisler içinde bir manzaraya
bakar gibi bir ifade oluştu.
“Beni yeniden görmek istediğini mi söylüyorsun?”
Samsa bir şey demeden başıyla onayladı.
“Görüşünce ne yapacağız?”
“Seninle sohbet etmek istiyorum.”
“Hangi konuda?” diye sordu kız.
“Çeşitli konular hakkında, bir sürü şey üzerine.”
“Sadece sohbet mi?”
“Sana sormak istediğim o kadar çok şey var ki” dedi Samsa.
“Neyle ilgili?”
“Bu dünyanın halleriyle ilgili. Seninle ilgili. Benimle ilgili.”
Kız, bunun üzerine biraz düşündü. “Sadece şeyini orama sokmak
istediğin için değil yani?”
“Öyle değil” dedi Samsa, “sadece, seninle konuşmam gereken çok
şey varmış gibi hissediyorum. Tanklar hakkında, Tanrı hakkında,
sutyen hakkında, kilit hakkında.”
İkisinin arasında yine bir sessizlik oldu. Birisinin evin önünden el
arabasını sürüyerek geçtiğini duydular. Bunaltıcı, uğursuz bir sesti
bu.
“Bilemiyorum ki” dedi kız, boynunu usulca bükerek. Ama ses tonu
eskisi kadar soğuk değildi artık. “Sen benim için fazla iyi yetişmiş
birisin. Annenle baban, değerli çocuklarının benim gibi bir kızla
görüşmesini iyi karşılamayacaklardır. Dahası şimdi bu şehir yabancı
tank ve askerlerle dolup taşıyor. Bundan sonra ne olur, neler yaşanır,
kimse bilmiyor.”
Bundan sonra ne olur, bunu elbette Samsa da bilmiyordu. Gelecek
bir yana, şimdi neler oluyor, geçmişte neler olmuş, o bunları da
bilmiyordu. Bir giysi nasıl giyilir, onu bile bilmiyordu.
“Her neyse, birkaç gün sonra yine evinize uğrayacağım. Kilidi
getireceğim ya. Tamir edilebilirse, öyle getiririm; edilemezse bozuk
haliyle. Bunun için ücret alacağım elbette. O zaman geldiğimde sen
de burada olursan, birbirimizi yine görürüz. Dünyanın halleri
hakkında rahatça konuşabilir miyiz, emin değilim ama. Her
halükârda, annenle babanın yanında önündeki kabarıklığı gizlemen
iyi olur. Normal insanların dünyasında şeyini apaçık sergilemen pek
övünülecek bir şey değildir çünkü.”
Samsa başıyla onayladı. Nasıl yapıp da şeyini insanların
görmeyeceği şekilde gizleyebileceğini bilmiyordu ama bunu sonra
düşünebilirdi.
“Garip, değil mi?” dedi kız düşünceli bir şekilde. “Dünya yerle bir
edilirken, kilidin kırılmış olmasını dert eden, üstüne üstlük onu tamir
etmeyi kendine görev edinen insanlar var. Düşününce bu tuhaf bir
şey. Sen de benim gibi düşünmüyor musun? Ama belki de böylesi
daha iyidir, aksine doğru olan budur. Dünya yerle bir edilirken bile,
insanlar bu tür ince işleri görev bilip, vazgeçmeden emek veriyor
böylece de akıl sağlıklarını koruyabiliyorlardır belki de.”
Kız yine boynunu büktü ve Samsa’nın yüzüne baktı. Birden bir
kaşını kaldırdı, sonra ağzını açtı: “Bu arada, gereksiz bir şey belki
ama, yukarıdaki oda bugüne dek ne için kullanılıyordu? İçinde tek bir
mobilya bile bulunmayan bir odanın kapısının kilidinin kırılmış
olmasını ve oraya sağlam bir kilit takmayı annenle baban neden bu
kadar önemsiyorlar acaba? Ya pencereye öyle sağlam tahtalar
çakılmış olmasına ne demeli? O odaya bir şey mi hapsetmişlerdi, ne
dersin?”
Samsa sustu kaldı. Biri ya da bir şey o odaya hapsedilmişse, bu
kendisinden başkası değildi. Peki ama acaba neden o odaya
hapsedilmesi gerekmişti?
“Neyse, sana bunları sormamın bir anlamı olmasa gerek” dedi kız.
“Ben artık gideyim. Gecikirsem bizimkiler meraklanır. Sağ salim eve
varsın, askerler zavallı kambur kızı gözden kaçırsın, içlerinde
sapıkça düzüşmeyi sevenler olmasın diye dua et, benim için. Bu
şehrin becerilmiş olması yeter de artar bile.”
Dua etmek, dedi Samsa. Sapık düzüşmenin ne olduğu, dua
etmenin nasıl bir şey olduğu hakkında hiçbir fikri yoktu.
Sonra kız yine iki büklüm halde, ağır görünen siyah çantasını eline
alıp kapıdan dışarı çıktı.
“Seni tekrar görebilecek miyim?” diye son kez sordu Samsa.
“Birini görmeyi çok istersen, o kişiyi mutlaka yine görürsün” dedi
kız. Bu kez sesinde birazcık sıcaklık vardı.
“Kuşlara dikkat et” diye seslendi Gregor Samsa, onun bükülmüş
sırtının arkasından.
Kız dönüp başıyla onayladı. Dudağının bir ucu kıvrık duruyordu,
sanki gülümsüyormuş gibiydi.
Anahtar ustası kız, iki büklüm vaziyette, arnavutkaldırımlı caddeden
yürüyüp gözden kayboldu. Samsa, perde aralığından baktı. Kızın
yürüyüşü garipti ama hızlıydı da. Hareketleri Samsa’nın gözüne çok
çekici göründü. Sanki fırıldak böceği suyun üzerinde karaya doğru
süzülüyor gibiydi. Bu yürüme şekli nasıl bakılırsa bakılsın, iki bacak
üstünde dengesiz bir şekilde yürümekten çok daha doğal ve akla
yatkındı.
Kız gözden kayboldu, bir süre sonra Samsa’nın cinsel organı da
sertliğini kaybetti ve küçüldü. Muazzam kabarıklık göz açıp
kapayıncaya değin indi. Şimdi bacakları arasında sakin ve tehlikesiz
bir şekilde, masum bir meyve gibi sarkıyordu organı. Erbezleri
torbalarının içinde dinleniyordu. Sabahlığının kuşağını düzeltti,
yemek odasındaki sandalyeye oturdu, soğumuş kahvenin kalanını
içti.
Burada yaşayan insanlar bir yere gitmişlerdi. Nasıl insanlardı
bilmiyordu ama muhtemelen onun ailesiydi bu insanlar. Bir nedenle
aniden evden çıkıp gitmişler ve bir daha geri dönmemişlerdi. Dünya
yerle bir olmaktaydı – bunun ne anlama geldiğini bilmiyordu Gregor
Samsa. Tahmin bile edemiyordu. Yabancı askerler, kontrol noktası,
tanklar… her şey bir gizemle sarmalanmıştı.
Bildiği tek şey, kalbinde o kambur kızı yeniden görme isteğinin
olduğuydu. Çok istiyordu görüşmeyi. Baş başa, yüreğindekileri
konuşmak istiyordu. Onunla azar azar çözmek istiyordu bu dünyanın
gizemlerini. Onun sarsılıp silkinerek sutyenini düzeltmesini farklı
açılardan seyretmek istiyordu. Mümkün olursa da onun bedeninde
ellerini gezdirmek istiyordu. Tenini, sıcaklığını parmak uçlarında
hissetmek istiyordu. Ve dünyadaki merdivenleri onunla birlikte inip
çıkmak istiyordu.
Onu düşünüp bedenini hatırlayınca, kalbinde bir sıcaklık hissetti. O
zaman bir balık ya da günebakan olmadığı için sevinç duydu. İki
ayak üzerinde yürümek, giysi giymek, bıçak ve çatal kullanarak
yemek yemek, mutlaka çok güç işlerdi. Bu dünyada öğrenmesi
gereken çok fazla şey vardı. Ancak eğer insan değil de balık ya da
günebakan olmuş olsaydı, böylesine garip bir yürek sıcaklığını asla
duyumsayamazdı. Öyle hissetti.
Samsa, olduğu yerde uzun bir süre gözlerini yumdu. İçindeki
sıcaklığın, sanki bu sıcaklık bir şenlik ateşiymiş gibi, tek başına
sessizce keyfini sürdü. Sonra kararlı bir şekilde ayağa kalktı, siyah
bastonu eline alıp merdivene yöneldi. Tekrar üst kata çıktı, giysilerin
nasıl doğru giyileceğini öğrenecekti. Bu onun yapması gereken bir
şeydi.
Dünya onun öğrenmesini beklemekteydi.