Zevkler ve renkler tartışılmasa da üzerinde konuşulabilir. Tartışmak da gerekebilir yerine göre… Zamanla her şey değişmiyor mu?

Maviyi severim… Bir kere gökyüzü mavidir genellikle. Deniz hangi renge bulansa mavi görünür bana… Mavi, umudun rengidir… Umudu hep taze tutmak gerekmez mi? Fakat umut, yorar insanı çünkü sabrın yeterli olduğu söylenemez…      Günümüzde kendimize bile sabredemediğimiz anlar olmuyor değil…

Saatler dolu yaşanmıyor, dakikalar boşa gidiyor… Çünkü zamanın birimleri farklı renklerle boyanmıyor… Hâlbuki hepimiz ressamı değil miyiz hayatımızın? Onu renklendirmek için zihnimizde fırçalar yok mu?

Renksizlikten kurtulmak gerek… Mağaradan çıkmak için eline balta almayı bekleyen ilk çağların insanından ileri değiliz… Kurtulamıyoruz korkularımızdan… Asfalt karasıdır her yan… Otomobillerimiz mi bizi taşıyor biz mi onları taşıyoruz?

Vitrinler mağara duvarı, duvarda fani yazı, süslemeler... Geleceğe hangi renkler kalacak bunca ışık altında ihmal edilen insandan…

Baudelaire'in şiirine bir renk yakıştırsam siyah olurdu. Zaten onun da en sevdiği renk siyahtır. Buna da şaşmamak gerek. Ne diyor Baudelaire, “Siyah örtülere sardı şehri karanlık; Kimine huzur iner gökten, kimine gam.” İnsan tabiatının ne kadar yükseklere erebileceğini ve bir o kadar da aşağılara düşebileceğini siyahtan daha iyi hangi renk anlatabilir…

Ahmet Hâşim bize özgü bir romantik bence. Ağaçları, kuşları ve suları tutuşturur güneşin ufka veda ettiği anda… Kırmızı ve tonları ile fazla hemhal belli ki… Tutkulu insan, ağır ağır çıktığı merdivenleri ilk kez çıkmadığı hissi uyandırır…

Bahattin KARAKOÇ’un, Hakka yakarışında “…gülümse dilekçeme”, derken şiirin ismine Beyaz Dilekçe demesi beyazın ruh saflığı ve kalp temizliği ile tevhidi çağrıştırmasından dolayı olsa gerek…

Karacaoğlan, alı yani kırmızıyı sever.  Halk irfanından beslenen yüreği ile sözü hiç dolaştırmadan “Bir çift bülbül geldi kondu çimene, Başı yeşil ayakları kırmızı, Bal akıyor lisanından lebinden, Al yanaklar alma gibi kırmızı” der…

        Arif Nihat ASYA “Balıkların, kandillerin, Ne varsa olsun ellerin,Bana mavini ver deniz” derken, sanki denizden o maviyi alır sonra “Ey mavi göklerin beyaz ve kızıl süsü…” diye bayrağımıza yazdığı muhteşem şiire hakkında çok şey yazılabilecek üç renkle başlar…

         “ yaşlandıkça bulunur mavinin en iyisi” dese de Turgut UYAR, renklere de bir raf ömrü biçilecek zamanlar geleceğini bilemezdi haliyle… 

         Sevdiğimiz renk ne olursa olsun yüreğimizde aşk olsun der gibidir Burhan KALE, “Bir sır verir gibi daldan, budaktan… İnci, mercan döker akar dudaktan… En güzel renk sensin karadan, aktan… Bakışın ısıtsın içim üşüyor…”