Ne kadar değer veriyoruz kendilerine. Kendileri diyorum sanki canlıdan bahseder gibi aksi mümkün değil çünkü.

         Sabah uyanıyoruz hizmet edilmeyi bekleyen eşyalarımızı selamlıyoruz bizden erken uyandıkları için telaşla başlıyoruz güne. Kırılmasından korktuğumuz, kullanmaya kıyamadığımız mutfak eşyalarımıza dokunmadan, sürekli kullandığımız birkaç parçayı seçiyoruz sadece, kahvaltımızı yapabilmek için. Geri kalanlar mı? Onlar sadece varlar, olmaları gerekir çünkü.

         Evde kaç kişi olduğumuzun ne önemi var. Eşyalarımız rahatça sığsın diye büyük evlerde yaşamayı tercih ediyoruz. Her oda tıklım tıklım doluyor zaten onlar sayesinde. Hiç kullanmadığımız eşyalarımızın temizliği günlerce sürüyor belki  ama sonunda karşılarına geçip, ne kadar da temiz oldular, diyerek gurur duyuyoruz sayelerinde(!)

        Misafir odalarımız var bir de. Eşyalar rahatsız olmasın diye ev sahiplerinin adım atması bile uygun görülmeyen odalarımız... Sadece gelme ihtimali olan misafirlerimize özel ayırdığımız ve daima hizmetlerinde olduğumuz odalarımız...

        Eşyalar, yaşamı kolaylaştırması gereken eşyalar... Muhabbetimizi bitiriyor, özgürlüğümüzü kısıtlıyor ve değersizleşiyoruz sayelerinde...

        Zamanımız kayıp gidiyor elimizden ve biz hiç bıkmıyoruz nefesimizi tüketen eşyaya hizmet etmekten. Nefes alacak yer bırakmıyoruz kendimize...

        Sonra mı? Sonra da evimizin bir köşesinde emanet gibi oturan eski insanın eski hayatına kulak veriyoruz bir masal dinler gibi. İşte anlatıyor, eşyaya esir edilmeyen hayatı yaşamış özgür insan, değerli olanın eşya olmadığını haykırırcasına: 'bir göz odaya sığardık biz, bir kaptan hep beraber yerdik yemeğimizi, odamızı ısıtan sobanın başına toplanırdık ve sıcacık sohbetimiz olurdu...' diye.

       Yaşamımızdan kıymetli sayıyoruz eşyayı oysa eski insana kulak verebilsek, yaşamak için yeterli olanlarla sınırlasak ve diğerlerini çıkarabilsek hayatımızdan genişleyecek nefesimiz ve değerlenecek bedenimiz.