Ölüm hayata gelmenin bedeli çünkü her canlı ölmekte… Özellikle bu salgın döneminde yakın, uzak çevremizden nice sevdiklerimiz, değer verdiklerimiz gül gibi solup gitmediler mi?

İnanç ve kültürümüzün ölümü koyduğu yeri, iç dünyamıza ne kadar oturtabilmekteyiz. Ölüme nasıl bakmaktayız, düşünce dünyamızda nereye yerleştirmekteyiz? Daha önemlisi bizim ölüme bakışımızın diğer milletlerden farkı var mı?  

Sanatçı; yaşadığı cemiyetin sadece ölüme değil, dünyaya, hayata maddi ve manevi ne varsa etrafında, işte onlara,  bakışını eserleriyle dünyaya anlatmalıdır. Kendisinde ya da  insanında gördüğü fena şeyleri de derinlemesine, bence edebi olarak yani “batılı tasvir etmeden” anlatmayı başarabilmelidir ki, bu derin oyukların farkına varması yine insana ait güzellikleri göz önüne serdiği metinlerinin edebi değerini yükseltecektir. Bu konulara yoğunlaşmak gerekmektedir.

Şairin işi ise zordur; gerek kendine dokunan her şeyi gerekse bu şeylerin içinde ölümü, içinde anlatmak istediği kavramın geçmediği, burada ölüm kelimesinin geçmediği, kelimelerle  anlatmak kolay olmasa gerek...

Biçare gün, ufuk çizgisi, Renklerin en güzeli karanfil… Yürekte kalanlar ebede yakın, Sonsuzluk bitevi yağmur… Ölüm hakkında bana dokunan dizelerdendir… İçinde ölüm kelimesi geçmeden anlatıyor ölümü, öyle geliyor bana… Yalnızlık ölümün kardeşi olduğuna göre Selçuk ŞAMİL’in Soledad’ında “Kucağın öyle soğuk ki!” demesi ayrılığın içimi ölümden çok ürperttiğini gösterdi bana…   

…Hikâyesi biter zülüflerinin,

Gözlerin arar yenibaharları,

Çiçekler açılır şiir bahçelerinde,
            Yıkılır masmavi düşler apansız…

Ayrık durur sayfalar eller kavuşur,

Bakışların gün doğumudur ufkun,

Kayda geçer parmak uçların ve gelincikler,

Çiçekler solar ve serencamı biter vefanın... Ölüm üzerine yazılan bir şiir, daha doğrusu hikâyesini kendim gördüğüm ve kelimelerle ördüğüm bir şiir…

Bir de şairin ölümü var değil mi? O konuda A.Kalemler Kültür Sanat Edebiyat Dergisi’nde Rayiha*mız var;

Şairler ölümsüzdür sevgilim bil ki

Sonsuzluğu besleyen gözlerin kadar…

Hüzün yumağından örülüdür elbiseleri,

Kim giyse yakar, en azı zülüflerin kadar…

* A.Kalemler Kültür Sanat Edebiyat Dergisi Sayı: 30 Sayfa: 4