Bugüne dek özgürlüğün anlamını pek çok düşünür, siyasetçi, kısacası hepimiz söyledik. Özgürlük yaşamın kendisidir. Nerede bir yokluk ve engellenme var ise orada özgürlük yoktur. Öyle ise özgürlük olmak istediğimiz yerdir. Peki günlük ihtiyaçların karşılanması mıdır özgürlük? Yemek istediklerimize ulaşabilmek mi? Giymek istediğimiz kıyafetler midir? Evet günlük ihtiyaçlar yaşamın bütünüdür. Yaşamın bütünü de özgürlük üzerine kurulmuştur. Peki sevdiğiniz insan sizi terk ederse ne kadar özgür kalırsınız? Amirinizin size bağırması, sizi herkesin önünde küçük düşürmesi özgürlüğünüzü kısıtlar mı? Ebeveynin çocuğuna tokat atması kimin özgürlüksüz durumudur?

     İnsan doğduğu an itibari ile özgürlük için yaşam mücadelesine başlar. Zaruri ihtiyaçları hiçbir zaman bitmez. Tüketmek için yaşanılır. Hırsız parası olmadığı için çalar. Çaldığı zaman özgürdür. Doğru ya da yanlış, kanunlu ya da kanunsuz kişiye göre, istenilen her durum özgürlüktür. Neyi yapamıyor isek özgür değilizdir. Neyi yapabiliyorsak özgürüzdür. Bu kadar basit. Bu kadar basit mi?

     Asıl olan yaşam standartlarının adaletsiz dağılımında ekonomik gücü olmayan kişinin suçu ne? Yargı herkese eşit oranda açık fakat insanlar nasıl oluyor da sistemin bir parçası olarak acı çekiyor? Bu kabul edişin nedeni nereden geliyor? Gerçek nedir? Gerçek ne yaşıyorsan odur.

     Maddi ihtiyaçlar içinde sürdüğümüz hayat her zaman en iyisine ulaşmak için planlansa da erişebildiğimiz noktada biter. Boyun eğilen dengesiz dağılımda inançlarımız bizleri dizginler.

     Pek çok kez planların ve hayallerin gerçekleştirilemediği hayatlar özgürlüğü yaşayamadan son bulur. Karşılaşılan felaketlerse hayal kırıklıklarıdır. Özgürlük vardır fakat özgürlüğün yaşanması neredeyse imkansızdır.

     Özgürlük kör kuyuda ki sesi duyulmayan taştır.