DOSTLUK

                     Dostluk nedir sizce?

       ‘Tam bıraktığım gibi bulmak için dönünce,

         En güvenli yerlerde, hınzır ellerden uzak’

                                                                  (W. SHAKESPEARE)

         Zaman durduğunda kalplerin buluştuğu yer değil midir dostluk? Sheakespear’in yazdığı gibi ‘tam bıraktığım gibi bulmak için dönünce’

         ‘Mücevherlerim senin yanında çerden çöpten;

          Sen eşsiz huzurumdun, şimdi yas olacaksın’

                                                                     (W. SHAKESPEARE)

         Biten bir dostluk sönen bir mum gibidir. Oysa küçük bir alev iken karanlığa ışık tutar; kıvılcımıyla orman yakar; ormanı küle döndürür. Kara bir is bırakır ardında.

          ‘En adi hırsızların elinde oyuncaksın

          Ben sandığa saklamadım, kilitlemedim seni;

          Yoksan bile ordasın diye bildiğim yere,’

                                                                      (W. SHAKESPEARE)

          Hasretlere karşı kırılması zor zincirler ile birbirlerine bağlanır dostlar. Fakat Cihilon şöyle der:

          ‘ Onu (dostunuzu) bir gün kendisinden nefret edecekmiş gibi sevin; ondan, bir gün kendisini sevecekmiş gibi nefret edin.’

           Sevdiklerimiz bir gün düşman, düşmanlarımız bir gün sevdiklerimiz olmamış mıdır?

          Akıp giden hayatın, karşımıza çıkardığı insanların hangisi kalıcı olmuştur?

          Dost insanın bir ikinci kendisidir. Oysa kendimizden bir tane daha olması mümkün müdür? Dost aramak ile geçen bir ömür belki de hiç bulamayacağımız onca dost ile yaşanıp biter.

           Yalnızlık sükununda belki de bir damla göz yaşı ıstırap verir.

           ‘Seni çalarlar oradan bile, işte korkum bu’

           Doğru değil mi? Herkes birbirinin dostunu çalar. Tüm insanlık hırsızdır o zaman.

            Geriye bir tek yalnızlık kalır. Bulamadığımız kendimiz… Fakat tabiat asla karamsar değil. Çünkü doğa insanı çift yaratmıştır. Hünerle gezilen bir yol elbette aklının şansını karşısına çıkartacaktır. Ya da şanssızlığını

               W. Shakespear’in 48. Sonesini bulunduğumuz şubat ayında14 şubat adına bir kez daha anmak isterim.

                              SONE 48

Nasıl da özlemişim yola çıkmadan önce:

Değersiz her malımı mahzene kapatarak,

Tam bıraktığım gibi bulmak için dönünce,

En güvenli yerlerde hınzır ellerden uzak.

Mücevherlerim senin yanında çerden çöpten:

Sen eşsiz huzurumdun şimdi yas olacaksın;

Sen ki canlar canısın, derdim günümsün hepten,

En adi hırsızların elinde oyuncaksın,

Ben sandığa saklamadım, kilitlemedim seni;

Yoksan bile ordasın diye bildiğim yere,

Canevime usulca alıp gizledim seni,

Buluşalım diye isteğimize göre,

                                     Seni çalarlar oradan bile, işte korkum bu:

                                      Böyle değerli ödül, hırsız eder

.