Birbirini katleden iki düşman karıncanın savaşından kurtardığı yaralı arkadaşını koloniye taşıma amacının nedeni yeni bir çatışma anına kadar onun iyileşmesidir.

     Karıncalar acımasız kurallar ile yaşayan, göç edebilen, savaşçı böceklerdir. Öldürdükleri koloni üyelerinin, lavlarını büyütmek için çalarlar. Beyinlerini yıkadıkları bu lavları köle olarak çalıştıracak beceriye sahiptirler. Hatta köle karıncaları gerekirse kendi ırklarının mensup oldukları koloni üyeleri ile savaştırılırlar.

     Felsefe düşünmekle başlıyorsa felsefenin kelime anlamı  ’Bilgelik sevgisi’ ifade olarak güzel bir tanımdır. Felsefe soru sormaktan geçer. Yaşamın amacını sorgularken insanı günahkar yapanın ne olduğunu düşündürür.

     Bergson şöyle der. ‘Evrende iki eğilim vardır. Evren kendi kendini yok eden bir gerçeklik içinde kendi kendini var eden bir gerçekliktir.’ Öyle ise Herakletios ‘un dağın tepesine giden bir yol aşağısına gidenle aynıdır.’ Sözü bunu doğrular.

     Duyuların her tür canlıya göre farklı işlediğini düşünürsek hiçbir şeyin göründüğü gibi olmadığını söylemekle yanılmayız. Benim kırmızı olarak gördüğümü bir başka canlı farklı bir renk olarak görüyorsa hangimiz doğruyu görüyordur?

     Amaçlarımıza şiddet kullanarak veya hileye başvurarak ahlaka aykırı davranarak sonuca ulaşmak bizim sonuca giden yollara nasıl gittiğimizi değil de nereye ulaştığımızın bir önemi olduğunu ortaya çıkarır.  

     Öyle de olsa özgür doğup zincire vurulmuş hayatlarımızda geçip giden zaman olsa da yaşam geriye doğru yaşanır.