Ölmek üzere bir hasta son nefesini çaresizlik içinde verirken gün yüzünü görme isteğinden vaz geçebilir mi? Yoksa yaşadığı ıstıraba katlanarak yaşamaya devam mı etmek ister?

     Yaşamak her canlı için güzeldir. Yaşamak insanın kendi mucizesidir. Yaşam kimilerinin dağdaki çobanı küçük gördüğü gibi basit midir? Hayır! Öyle ise bir canın değeri ve yaşama hakkı her birey için aynı ölçüde kıymetlidir. Duyguların, kültürlerin, maddi statülerin farklılıkları insan haklarını birbirinden ayrı tutmaz. Her insan eşittir ve insan insandır. Bu ilk insandan günümüze dek böyle devam etmedi mi? Kim kendini olduğundan değersiz bulur? Ya da dağda ki çoban kendini şehirde yaşayan insandan daha mı az akıllı bulur? Şu unutulmamalı ki her nerede yaşanıyor olursa olsun insan aynı ihtiyaçlar ve istekler içinde yaşamını sürdürür. Hiç kimse hiç kimsenin varlığını küçük görme hakkına sahip değildir.

     Buna en güzel örnek Sebahattin ALİ’ nin Kürk Mantolu Madonna romanıdır. Her gün yanımızdan geçip fark etmediğimiz alelade bir insan karakterini kaleme almıştır. ‘Halbuki o hiç de fevkalade bir adam değildi. Hatta pek alelade, hiçbir hususiyeti olmayan, her gün etrafımızda yüzlercesini görüp de bakmadan geçtiğimiz insanlardan biriydi. ‘ Diyerek bu eşsiz romanına başlar ve devam eder. ‘Böyle kimseleri gördüğümüz zaman çok kere kendimize sorarız. ‘Acaba bunlar neden yaşıyorlar? Yaşamakta ne buluyorlar? Hangi mantık, hangi hikmet bunların yeryüzünde dolaşıp nefes almalarını emrediyor?’ Fakat bunu düşünürken yalnız o adamların dışlarına bakarız…..’

      Hiçbir insan sıradan değildir.  Her insanın hayatı bir romandır.