Friedrich Nietzsche’nin umut etmeyi kişinin kendine yaptığı nankörlükmüş gibi nitelendirmesi doğru olabilir mi?

    Pek çoklarının doğuştan sahip olduğu güç, pek çoklarının doğuştan gelen yoksulluğu eşit olmayan adil bir adaletsizlik ise güç nedir?

    Onur ve haysiyetin önüne geçen yaşam meşguliyetinin, hayatta kalabilme kalesi için verilen savaşta hor görülen, hatta kanun önünde suçlu bulunan bir hayatın kendince haklı sebepleri var ise doğuştan gelen adaletsizliği kim neden kabul etsin?

    Doğanın acımasız tabiatında güneşle hayat bulan solukları dengede tutulmak istenen dünyanın içinde kimsenin masum olmadığı bir devri alemi tüketiyorken yenilmeden yaşamanın imkansızlığında umut etmenin faydasızlığı, fakat yaşıyor olmanın farkındalığının gücü ile bu farkındalığı çelik bir zırh gibi üstümüze tutarak yaşarsak her karanlık gecenin doğacak aydınlık bir sabahı olduğunu bilerek yaşamamızı sağlamaz mı?

    Şairin dediği gibi ‘yaşamak bir umut’…

    Nazım Hikmet’in Topal Yunus ve ceviz ağacı şiirinde ceviz ağacının kesilişini ağlayarak okumuşuzdur…

Cenaze çırçıplak, kara uzandı.
Cevizden konsol yaparlar.
Kesildi dalları, dallar budandı.
Sattı Yunus cevizini...

Fakat umutsuz biter mi hiçbir şiir?

Sabahın sahibi vardır.
Gün daima bulutta kalmaz.
Her hal ilerdedir
                           yaşanacak günlerin
                                                            en güzelleri...