Hayatında bir kar tanesi görmeyen birine kar tanesini anlatmak, anlatabilmek beceresidir şiir... Daha ilk cümlede "beceri" kelimesine yeni bir anlam yüklemek, yükleyebilmek ise şairin konuştuğu, düşündüğü, okuduğu yani sürekli kendisinden bir şeyler aldığı "dil"e zenginlik katması değil midir? Muhabbetlerin konusunun şiirin engin göğüne açılması hiç bir zaman mümkün olmayacaktır. Çünkü şiir piramidin tepe noktasındadır, ona ulaşabilen azdan da azdır, yorulup yerinde sayanlar elindeki çer çöple oyalanır ve oyalandıklarına şiir budur der, geçer... Görmediğini yok saymak insana has meziyetlerdendir ne de olsa... Şair, uzun soluklu bir koşucudur... Bu koşunun sonunda insanın dünyadaki macerasını içeren "mağara duvarı"na az ya da çok bir şeyler yazmayı başarabilen insandır o... Bu kadarcık "bal" için ömrünce çiçek peşinde koşmak akıl karı mı? Galiba bu nedenle şiiri "boş iş" olarak gören ve şiir okumadığı ile adeta iftihar eden bir kesim vardır... Olsun bu şairi yıldırmaz! Duvarlarında şiir okunmayan bir şehirde insanın kimseye verilmiş sözü yoktur, demiştim bir şiirde... Hala o noktadayım... Aynı gün gibi, ay gibi, bahçedeki çınar gibi... Çınar benzetmesi korkuttu beni, çınarın kökü derinde olsa da insanın insafına kalmış olan her şey gibi... 21 Mart Dünya şiir Günü’nde; 

Sen anlarsın beni,

Benzemezsin başkalarına,

Yüreğinde şiir beslersin çünkü...  diyor ve şiir dolu ömürler diliyorum…