Anın kölesidir insan. Geçmişin tutsaklığı ile yoğrulmasındandır belki. Peki, neden bugün ve şimdi keder ile geçer? İnsan, dün de yaşadığı günlerin hapsinde tutukluluğunu o günlerin özlemini gelecekte saklı tutmasından olabilir mi? Öyle ise ‘’geçmişten kopabilmek mümkün değildir.’’ İşte bu yüzden bugün geçmiş, yarın ise yine bugün, geleceğimizdir. O zaman nasıl olur da ıstırap içinde geçen bugünümü, gelecekte hasret ile anıyorum? Bana geçmişi unutturmak isteyen bir his var iken bunu bana bir yandan da özleten nedir? Bunun cevabı durmak bilmeyen zamanda hayatın ileri doğru yaşanmaması olsa gerek.  Tıpkı Amin Maalouf’un söylediği gibi ‘’geçmişin geçmiş olması için zamanın geçmesi yetmez.’’

     Evet, hiçbir zaman geçmiş, geçip gitmiş değildir. Geçmiş şimdiki zamanın içinde de yaşar. Herkes için bir zamanlar üzüntü ile geçen geçmişi yani acı hayatı mazide kalmışken bugün o günler özlemle anılan anın sahibidir. Çocukluk ve gençlik günlerinin bitip yaşlılığa yaklaşmaktır bu. Evin misafiri an iken, geçmiş evin sahibidir.

    İnsanın o zorlu yıllarını tekrar özlemesinin cevabı da hayatın geriye doğru yaşanması, bir bakıma hatıraların ulaşılamaz yaşanmışlığı… Şimdi acıdır; Geçmiş ise mutluluk…

   Şu unutulmamalı ki geçmişin kahini gelecek ise geçmişe bakarak geçmişin kaybını da telafi edebiliriz.

Belki de COWLEY düşüncesi gibi ‘’geçmiş ve gelecek yoktur, yalnız sonsuzluk ve şimdi vardır.’’