Hayat bisiklet gibidir. Dengenizi korumak için devam etmelisiniz. Der,

                                                                                  ALBERT EİNSTEİN

    Fakat dengede bir tek tabiat durabilir. Evrenin gücü buna yeter. Çünkü yaradılış bu biçimde oluşmuştur. İnsan ise asla dengesini koruyamaz. Yine de bunun için mücadeleye devam eder. Kendi kendine bitmek bilmez nefis ve irade savaşına girer. Bunun tek bir nedeni vardır. O da insanoğlunun hayatın kölesi olmasındandır. Hayat ise bir tür Tanrı’dır…

   Refah bilmez duyguların sıkışıp yok olan bedenleri hayatın oyuncağı gibidir. İşte bu yüzden denge, gerçekleştirilmesi imkansız bir hayaldir. Yine de denge güvendir. Şu muhakkak ki denge acıyı azaltır. Mutluluğumuz için önemlidir. Anda, işte, arkadaşlık ve aşkta saadeti getirir. Fakat dengede durmak kişinin iyi bir insan olduğu anlamına gelmez.

    Çünkü evren de yaşam süren ihtiyaç sahibi insan, ardı arkası kesilmeyen istekleri ile yaşar.

    MASLOW denge ve uyumluluğun acıyı azalttığını söylese de daha yüce bir ideale ilerlememizi engellediği için ‘’denge kötüdür’’ der.

    Kim bilir?        

    Bir tür hokkabazlık oyunu gibi sihirli gösterilerini yapan ip cambazları dengeye muhteşem bir örnektir. Avuçlarına aldıkları denge sopaları ile gökdelen tepelerinde yürüdükleri ip üstünde nefesleri ağızlara getirirler. İnsanların izlediği bu göster tehlikelidir. Akrobatlar içinse kusursuz sunulması gereken bir oyundur. Gözden kaçacak en ufak bir hata telafisi imkansız sonuç getirebilir. Tıpkı hayat gibi… Duygu, düşünce ve bedenin bir bütün olarak birleşerek gerçekleştirildiği bu aktivite yaşamın kendisini anımsatsa da insanlar bir ip cambazı gibi ayakta durmayı pek çok kez başaramaz.  

    Tıpkı bir yengece doğru yürümeyi öğretmek için dengede görünmeyeni dengede midir diye sormak gibi…