Sonsuzluk resmedilse bahar olur eteklerinde... Toprağın canı yağmurla gelir, bana ise sensin abı hayat... Edandan açar çiçekler ey sevgili... Aşkın her ne kadar buza dönmüş  yüreğime kardelenler saçsa da yazın geldiğini ellerinden anlarım.. Aynaların kırıntısıdır rüzgâr ve kıyılara suskundur yapraklar, bahçelerin sarı ışıklarıyla bezenir bir yanım ve duvarlara gölgedir diğer yanım...

Erciyes gamzelerinde öyküdür, yıldızlar bir tutamdır saçlarında.. Şiirle beslenmeyen fakirleşir ve fani şehirler mahyalarda dirilir...

Ey sevgili çiçek yüreğindir... Şafak renkleri yetimdir sensiz, kanadın gün kuşudur yağmurlara... Rafine yalnızlık içindedir feryadım, kurumuş otlara dönerim sensiz ebabil sabahında... Yedi Askı güneşin boynundadır bilirim, diriliş tohumlarıysa senin avuçlarında, abı hayattır ismin solgun dudaklarımda... Köprüler karınca beline yüklenir, beton levhadır ilk ışıkları günün çığlık fenerdir karanlıklara, arzın boynundadır sözcükler, zülfüne dokunur yakamozlar, bir damla sudur gün çöllerde, merdiven güldür nedamet gümüş tül kanatlı kelebek aşkın göğsünde düştür... Söz, bahçelerin en güzel gülüdür... Kelama çirkinliklerini bulaştıranlar insan olmanın uzağındadır... İnsan emaneti sahiplendiği ölçüde Cennete ehil hale gelir daha ötesinde Allah'ın halifesi olur yeryüzünde... Yoksa fani dünyanın ilerisinde bir hesaba inanmayan, iyilik ve fenalığın bir karşılığı olup olmadığı hakkında hiç kafa yormamış birinin hayatı da sözü de israf edeceği aşikârdır... Kendini söz bahçesinin bülbülü görenlere artık bu da yetmez oldu bizzat bahçenin kendisi olmaya karar verdiler...

Sen; gecenin koynunda parlayan yıldızımsın... Denizin dibinde saklı cevherim sensin...

Siyahın gizlediği beyaz düşlerim vardır benim... Aşk, yandığını bilmemektir… En sıcak kar tanesidir aşk... En ılık yağmur damlası hem de... Yolun sonunu görmemektir aşk, yolun başlangıcını ise unutmak…